بسم الله الرحمن الرحیم
ابراهیم در دوران دبیرستان به همراه دوستانش هیئت جوانان وحدت اسالمی را برپا کرد. او منشاء خیر برای بسیاری از دوستان شد.
بارها به دوستانش توصیه می کرد کهبرای حفظ روحیه دینی و مذهبی از تشکیل هیئت در محلهها غافل نشوید. آن هم هیئتی که سخنرانی محور اصلی آن باشد.
یکی از دوستانش نقل میکرد که: سالها پس از شهادت ابراهیم در یکی از مساجد تهران مشغول فعالیت فرهنگی بودم. روزی در این فکر بودم که با چه وسیله ای ارتباط بچه ها را با مسجد و فعالیت های فرهنگی حفظ کنیم؟ همان شب ابراهیم را در خواب دیدم. تمامی بچه های مسجد را جمع کرده و میگفت: از طریق تشکیل هیئت هفتگی، بچه ها را حفظ کنید! بعد در مورد نحوه کار توضیح داد و...
مــا هم ایــن کار را انجام دادیم. ابتــدا فکر نمی کردیم موفق شــویم. ولی باگذشت سال ها، هنوز ازطریق هیئت هفتگی با بچه ها ارتباط داریم. مرام و شیوه ابراهیم در برخورد با بچه های محل نیز به همین صورت بود. او پس از جذب جوانان محل به ورزش، آنها را به سوی هیئت و مسجد سوق میداد و میگفت: وقتی دست بچه ها توی دست امام حسین(ع) قرار بگیره مشکل حل میشه. خود آقا نظر لطفش را به آنها خواهد داشت.
