بسم الله الرحمن الرحیم
از خبر مفقود شــدن ابراهیم یک هفته گذشــت. قبــل از ظهر آمدم جلوی مسجد، جعفر جنگروی هم آنجا بود. خیلی ناراحت و به هم ریخته. هیچکس این خبر را باور نمی کرد. مصطفی هم آمد و داشــتیم در مورد ابراهیم صحبــت می کردیم. یکدفعه محمد آقا تراشکار جلو آمد. بی خبر از همه جا گفت: بچه ها شما کسی رو به اسم ابراهیم هادی می شناسید!؟ یکدفعه همه ما ساکت شدیم با تعجب به همدیگر نگاه کردیم. آمدیم جلو و گفتیم: چی شده؟! چه می گی؟! بنده خدا خیلی هول شــد. گفت: هیچی بابا، بــرادر خانم من چند ماهه که مفقود شــده، من هر شب ساعت دوازده رادیو بغداد رو گوش می کنم. عراق اسم اسیرها رو آخر شب ها اعام می کنه! دیشــب داشــتم گــوش می کــردم، یکدفعــه مجــری رادیــو عــراق که فارســی حــرف مــی زد برنامــه اش را قطــع کــرد و موزیک پخــش کرد. بعد هم با خوشحالی اعام کرد: در این عملیات ابراهیم هادی از فرماندهان ایرانی در جبهه غرب، به اسارت نیروهای ما درآمده. داشتیم بال درمی آوردیم! همه ما از اینکه ابراهیم زنده است خیلی خوشحال شدیم.
نمی دانستیم چه کار کنیم. دست و پایمان را گم کردیم. سریع رفتیم سراغ دیگر بچه ها، حاج علی صادقی با صلیب سرخ نامه نگاری کرد. رضا هوریار رفت خانه آقا ابراهیم و به برادرش خبر داد. همه بچه ها از زنده بودن ابراهیم خوشحال شدند.
مدتی بعد از طریق صلیب سرخ جواب نامه رسید. در جــواب نامه آمده بــود که: من ابراهیــم هادی پانزده ســاله اعزامی از نجف آباد اصفهان هستم. فکر کنم شما هم مثل عراقی ها مرا با یکی از فرماندهان غرب کشور اشتباه گرفته اید! هر چند جواب نامه آمد، ولی بســیاری از رفقا تا هنگام آزادی اســرا منتظر بازگشت ابراهیم بودند. 3 بچه ها در هیئت هر وقت اســم ابراهیم می آمــد روضه حضرت زهرا می خواندند و صدای گریه ها بلند می شد.
